درگذشت مامان اِتی سینمای ایران - وبلاگ تور چین

به گزارش وبلاگ تور چین، روزنامه عصر ایران - نهال موسوی: احترام سادات حبیبیان مادر علیرضا (کارگردان) و محمدرضا داودنژاد (بازیگر) که میان اهل سینما با نام مامان اتی شناخته می شد صبح دیروز، 19 آبان، پس از تحمل یک دوره بیماری درگذشت.

حبیبیان و زنده یاد پروین دخت یزدانیان، مادر کیومرث پوراحمد از نخستین مادرانی بودند که در فیلم های بچه ها شان به ایفای نقش پرداختند. حبیبیان جز فیلم دختری در قفس (قدرت الله صلح میرزایی) تنها در آثار پسرش بازی می کرد.

با وجود آنکه تعداد فیلم های حبیبیان از عدد 7 بیشتر نیست اما همین حضور کم او در میان علاقمندان سینما ماندگار و تماشای است.

نخستین تجربه بازیگری او در مصائب شیرین برای او سیمرغ بلورین و تندیس جشن انجمن منتقدین و نویسندگان سینمایی را به عنوان برترین بازیگر مکمل به ارمغان آورد.

بعد از آن بهشت از آن تو (1379)، بچه های بد (1379) ، دختری در قفس(1381) ، هوو (1384) ، مرهم (1389) و کلاس هنرپیشگی (1391) از دیگر فیلم های او بود با این همه در مرهم به اقتضای نقش بیشترش در قصه، نشان داد چه بازیگر قابلی ست.

علیرضا داودنژاد از علاقه همیشگی خانوادگی شان به فیلم تماشا و سینما رفتن یاد نموده و می گوید: از همان اول همواره در خانه ما بحث و آنالیز فیلم ها و قصه های آنها متداول بود و خیلی درباره سینما در خانه ما حرف می زدند. خانوادگی به سینما می رفتیم و وقتی بر می گشتیم در خانه درباره فیلم ها و شخصیت های آنها بحث و گفت و گو می کردیم.

علیرضا داودنژاد با اشاره به انتخاب مادر و مادربزرگش برای دو نقش اصلی فیلم مرهم شرح داده بود: اصولا وقتی به فکر این سوژه ها می افتم، برترین آدم ها برایم آدم های واقعی هستند که آنها را می شناسم چون می توانم براساس شخصیت آنها، فیلم نامه را طراحی کنم. هم اشرف سادات مادربزرگم را خیلی خوب می شناسم چون از وقتی چشمم را بازکردم عزیز را دیدم و هم مادرم را که فکر می کنم طبیعی است که باید بشناسم. اینها آشناترین آدم های زندگی ام بودند و فکر کردم این آشنایان زندگی ام، خیلی بهتر می توانند به فیلم یاری نمایند.

مادر علیرضا داودنژاد ـ که در فیلم مرهم با مادرناتنی اش کبری حسن زاده (اشرف سادات) هم بازی شده بود، می گفت: عزیز ـ اشرف سادات ـ چهل سال است که سینما نرفته است و اهل سینما رفتن و فیلم تماشا هم نیست. من تحت تاثیر بازی او در فیلم مرهم قرار گرفتم. سر فیلم احساس خجالت می کردم که ایشان همش از خدا حرف می زد و علیرضا نقشی را به من داده بود که فقط باید از پول حرف می زدم. اما همش در طول فیلمبرداری به خودم آرامش می دادم که این نقش را باید بازی بکنم و این نقش من هست و کاریش هم نمی توان بکنم.

رضا داودنژاد (پسر علیرضا) که در فیلم مرهم نقش یکی از نوه ها را بازی می نماید،یادآور شده بود:مامان و عزیز وقتی تمرین می کردیم، اینقدر در نقش فرو می رفتند که وقتی کلید می زدیم، انگار زندگی می کردند.

حبیبیان درباره بازیگری سینما دیدگاه مجذوب کنندهی داشت که در مصاحبه هایش به آن اشاره می نماید و با توجه به تجربه زندگی بسیار آموختنی و قابل توجه است که به بهانه سینما درس هایی از زندگی را به ما می آموزد.

وقتی آدم با حس و عشق به سراغ کاری می رود خوب از آب درمی آید. چه تجربه داشته باشد و چه نداشته باشد و چه مدرک داشته باشد و چه نداشته باشد. مثل خود زندگی است، وقتی با عشق بروی در آشپزخانه همه چی خوب درمی آید، اگر بی حوصله بروی چیزی خوب در نمی آید.

اگر بازی مثل زندگی نباشد که اصلا مجذوب کننده نیست. اگر کارگردان به بازیگری نقشی و دیالوگی را می دهد، اگر بازیگر با دیالوگ زندگی نکند و عشق نورزد هر چقدر هم که حرفه ای باشد، اثر خوب از آب درنمی آید، باید با نقش زندگی کرد.

مامان اتی درباره علاقه اش به سینما در مصاحبه ای گفته بود: وقتی جوان بودم سینما را دوست داشتم. ولی آن موقع برای خانواده ها ننگ بود اگر می گذاشتند دخترشان در سینما کار کند. اما در سال های بعد که از جوانی فاصله گرفتم انتها توانستم با فیلم های پسرم به سینما بیایم.

از احترام سادات حبیبان وقتی پرسیده می گردد که چرا غیر از فیلم های پسرش علیرضا در فیلم های دیگر کارگردان ها بازی ننموده است؟ جواب می دهد: خیلی ها با من صحبت کردند و پیشنهاد کار در فیلم هایشان را به من دادند ولی من به همه آنها گفتم؛ فقط در فیلم های پسرم بازی می کنم! چون فقط علیرضا است که به من انرژی می دهد و می توانم حرکت بکنم چون تا عشق نباشد،هیچ چیز حرکت نمی نماید. هر وقت پسرم تشخیص دهد، بازی می کنم.

احترام سادات حبیبیان که به قول نوه اش (رضا داودنژاد) فیلم بین حرفه ای بود، با زبان مادرانه اش درباره فیلم ها و سینما گفته بود: فیلم باید مثل آکادمی باشد. وقتی کسی برای رفتن به سینما وقت و هزینه می گذارد، نباید دست خالی برگردد. فیلم باید اثرگذار باشد. باید در این جهان خاطره بسازیم.

پ