راکی در برابر آرنولد؛ رقابتی تلخ که ژانر اکشن را بازتعریف کرد - وبلاگ تور چین

به گزارش وبلاگ تور چین، بهترین راه برای بیان اندازه اهمیت رقابت راکی در برابر آرنولد یا همان سیلوستر استالونه در برابر آرنولد شوارتزنگر تغییری است که ژانر اکشن به وجود آورد. این ژانر بعد از ظهور این دو بازیگر/ورزشکار تا ستاره شدن به دو قسمت تبدیل شد؛ قبل ستاره شدنشان و بعد آن. ژانر اکشن در سال های پیش از آغاز دهه 1980 اصلاً در اوج نبود، اما بیشتر فیلم های اکشنی که خارج از ژانر هنرهای رزمی ساخته می شدند، روی بازیگرانی تمرکز داشتند که شبیه آدم های معمولی بودند و رفتار می کردند. اما وقتی این دو غول با بدن های خوش فرم و عضلانی شان وارد رقابت جریان سازشان برای قهرمانی شدند، کل مفهوم ژانر اکشن هم برای استودیوها و مخاطبان سینما بازتعریف شد.

با وجود افراطی گری های دوران رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت امریکا، دیگر سینما جایی برای شخصیت های رنج دیده نداشت. عوضش نوبت دیدنی بازوهای عضلانی بر پرده سینماها بود. نام سیلوستر استالونه اولین بار به خاطر نامزدی بازیگر و نویسندگیِ فیلم برنده جایزه بهترین فیلم اسکار سال 1977 بر سر زبان ها افتاد. اما تصادفی نیست که این ستاره وقتی بدنش را ساخت و در برابر دشمنان دیرینه اش ژست های بدنسازی و قوی هیکلی را گرفت، بیش از پیش درخشید.

آرنولد شوارتزنگر هم شاید جایزه ستاره نو سال مراسم گلدن گلوب سال 1977 را دریافت کرده بود، اما تماماً به خاطر ابعادش و لهجه غیرقابل فهمش جایی در درام های معتبر نداشت. او حرفه بدنسازی اش را به سینما آورد، آن هم با تنها استفاده ای که می شد از آن در سینما کرد. و بعد مسیر حرفه ای ای را ساخت که در آن لشکر آدمکش های کودن بی هویت را با بی رحمی و گفتن یک دیالوگ طنز کوتاه درو می کرد.

طبیعی بود که این مسیر نفرت شدیدی را بین این دو بازیگر به وجود آورد. هر دو در کنفرانس های مطبوعاتی در حال تخطئه و حمله به هم بودند. حتی شوارتزنگر استالونه را فریب داد که در یکی از بدترین فیلم های تمام دوران حرفه ای اش بازی کند. او بعدها این راز را فاش کرد که خودش آن زمان علاقه به بازی در فیلمی را نشان داد که می دانست فاجعه است. فقط به این خاطر که رقیبش، استالونه را ترغیب و تحریک کند که در این فیلم بازی کند؛ فیلمی که شکستش از پیش محرز بود.

اما به جز این، جایگاه مشترک این دو بازیگر به عنوان چهره های اصلی فیلم های اکشن باعث شد چندین بازیگر دیگر هم بدون کمترین اندازه توانایی و استعداد بازیگری وارد سینما و ژانر اکشن شوند و مسیرهای حرفه ای طولانی خودشان را بسازند. واقعاً اگر استالونه و شوارتزنگر نبودند کسانی مثل استیون سگال، چاک نوریس، دالف لاندگرن، ژان کلود ون دام و مایکل دادیکوف اصلاً شانسی برای حضور در سینما و مشهور شدن داشتند؟ البته که نه. این رقابت شدید میان این دو بود که علاقه مخاطبان به حضور قهرمانان شکست ناپذیر را بر پرده سینما بیشتر کرد و خط داستانی، شخصیت و استعداد را به کل به حاشیه راند.

حتی ظهور قهرمانان معمولی در سرانجام دهه 1980 و اوایل 1990 با بازیگرانی مثل مل گیبسون در اسلحه مرگبار (Lethal Weapon)، بروس ویلیس در جان سخت (Die Hard) و کیانو ریوز در سرعت (Speed) هم بدون رقابت جدی و سنگین میان استالونه و شوارتزنگر اتفاق نمی افتاد. تازه این ها تنها چند مورد از آن قهرمانان معمولی ای هستند که در این دوره سینما ظهور کردند. در این دوره، مخاطبان سینمای اکشن کم کم از دیدن قهرمانان شکست ناپذیر با عضلات قلنبه خسته شدند. این باعث شد تمرکز به تدریج از پارادایم ساخته شده از سوی راکی و آرنولد برداشته شود و ژانر اکشن وارد دوره ای تازه شود.

این تصادفی نیست که ستاره هایی همچون نیکلاس کیج، کریستین اسلیتر، چو یون-فت، تام کروز و ویل اسمیت دقیقاً همزمان با به حاشیه رانده شدن غول های ستاره ژانر اکشن در دهه 1980، موج نوی از جواهرات سینمای اکشن را آغاز کردند. سلطه بی رقیب آن ها ژانر اکشن را وارد دوره ای تازه کرد که مخاطبانش دیگر دوست داشتند شخصیت های با عیب و نقص مثل خودشان را بر پرده سینما ببینند تا بتوانند با آن ها همذات پنداری کنند. نه مردان غول پیکری که یک دستی می توانستند صدها آدمکش بی هویت فقط با یک حرکت دست از سر راهشان بردارند.

حتی امروز هم همچنان بعد از گذشت سال ها از دوران راکی در برابر آرنولد، هر ستاره نوی که در سینمای اکشن ظهور می کند، او را با لقب آرنولد شواتزنگر نو یا سیلوستر استالونه نو خطاب می کنند. انگار که نام این دو تا با ابد به ژانر اکشن گره خورده است. شوارتزنگر که حتی سال 2003 با اکران فیلم از پا افتاده (The Rundown) رسماً مشعل را به دست دیواین جانسون دارد تا جایگزین نوش را به همه معرفی کند. کریس همسورث این حرکت را توهینی به خودش تلقی کرد.

او زمانی جایی گفته بود: از من می پرسند که آیا همیشه می خواستی آرنولد بعدی باشی. و من با خودم گفتم یعنی این برداشت شما از تمام کارهایی است که تا به حال کرده ام. واقعاً ناامید شدم. چون من این فیلمنامه ها را به این خاطر انتخاب کردم و دوست داشتم که بازیگران واقعی در آن ها بازی می کردند، قصه داشتند و روح. و خب در این جور فیلم ها معمولاً اکشن چیزهای دیگر را تحت الشعاع خود قرار می دهد.

کریس همسورث هم بدنی عضلانی دارد و روی پرده اسلحه ای در دست. بنابراین، طبیعی است که بین او و آرنولد مقایسه ای صورت بگیرد. مفهوم ژانر اکشن خوب یا بد با شوارتزنگر و استالونه تا ابد عوض شد. دهه 1980 به خاطر این دو پر شد از مقلدانی که دوست داشتند سوار این ارابه پر از پروتئین شوند. اما از بخت بدشان دهه 1990 از راه رسید و ژانر اکشن به کل مسیرش را تغییر داد. و این بازیگران به خاطر معکوس شدن جریانی که در وهله نخست آن ها را به معروفیت و موفقیت رسانده بود، کنار گذاشته شدند. اما در دهه 2000 همین ها تبدیل به پیشکسوتان خودآگاه شدند که همچنان هر وقت که فیلم تازه ای با همان حال و هوای روزهای اوج آن ها بیرون می آمد، یادی هم از آن ها می شد.

منبع: faroutmagazine